In de haven van Hong Kong was een Maersk schip snel gevonden. Met de Ebba Maersk ben ik in no time in Rotterdam aangekomen. In de avond arriveren we in Rotterdam. Dat levert prachtige beelden op. Eindelijk kom ik Danny Cornelissen tegen. Die leverde al heel wat foto's voor dit blog. We hadden tot nog toe alleen contact via email. Hij is stomverbaasd dat ik echt een hond ben. Nou, ik niet natuurlijk. Hij dacht met mijn baasje te mailen die zich als hond voordeed. Wie meer foto's van Danny wil zien hoeft maar te surfen naar www.portpictures.nl honderden prachtige havenfoto's zijn daar te vinden.
Genoeg daarover, het is de hoogste tijd voor avontuur. Ik struin langs kades van lange slierten van haventerreinen. Dan vind ik een aangespoeld surfboard. Er mankeert helemaal niets aan. Ik besluit dat dit een mooi vervoermiddel is om de haven te verkennen. Voorzichtig ga ik er op staan. Het board drijft uitstekend, nu nog varen.
Dan bedenk ik me de woorden van Abdullah, "Alles wat je ooit nodig hebt komt uit het karafje om je nek". Ik sleep het board de kant op en houd het karafje ondersteboven. Het vliegende tapijt komt eruit gezeild, in de vorm van de onderkant van het board. Ik draai het board om en leg het tapijt erop. Als een magneet kleeft het tapijt aan het surfboard. Nogmaals te water. Ik ga weer met mijn zeemansbenen op het surfboard staan en weg ben ik. Met een lekker gangetje vaar ik
richting de bewoonde wereld. Wat een enorme haven is dit toch. En straks met die tweede Maasvlakte wordt het nog groter. Op de meeste schepen die ik passeer hebben ze me niet eens in de gaten. Of ze willen me niet zien. Een surfende hond, dat kan natuurlijk niet. De Filipino's reageren wel enthousiast. "Hello doggie!", klinkt het dan. En ze zwaaien of hun leven er van af hangt. Als dank geef ik een paar flinke 'blaffen'. Dan zie ik in de verte de Calandbrug opdoemen. Heb ik toch een verkeerde afslag genomen. Want dat loopt na die brug dood. Dan maar even aan wal uitpuffen en daarna aan de andere kant van de wal
het water weer in. Achter dat werkeiland van Heerema dan maar de kant op. Er zitten wat mensen aan de kant in het zonnetje. Ze zijn met een camper.
Verder is hier weinig te beleven. Of er moet een flink schip langskomen. Altijd een mooi gezicht. Hier komen vaak van die enorme autoschepen voorbij. Zo knap hoe ze die brug kunnen passeren. Dan is er echt weinig vrije ruimte over. Maar er wordt in de haven dan ook weinig aan het toeval overgelaten. Er staan aan beide zijden van die brug enorme hoge muren om de wind te breken. Want wind vangt zo'n schip wel. De slepers lijken wel notedopjes. Maar sterk zijn ze wel, anders kun je zo'n gevaarte niet slepen. Ik loop maar eens naar de overkant van deze landtong. Daar zie ik een plek waar ik makkelijk het ruime sop kan kiezen. Ik ga terug om het surfboard te halen. Ik til het op met mijn bek. het lijkt alsof het niets weegt. Dat zal wel met het tapijt te maken hebben. Handig toch, zo'n Abdullah. Ik surf weer vrolijk richting Rotterdam. Aan deze kant is het een stuk drukker.
Wat een schouwspel is dat hier. Ik ga ook hier eerst maar weer eens even aan de wal. Ik heb de tijd tenslotte aan mezelf. Verhip, hier lopen ook al van die Schotse Hooglanders. Als ik me gedeisd houd en ze verder negeer is er niets aan de hand. Wat een harige beesten joh. Ik ben wel blij met mijn gladde vachtje als ik daar naar kijk. Volgens mij stikken ze van de jeuk. Lijkt me niet leuk. Kijk 'm eens krabben met zijn hoorn. En dan kun je niet overal bijkomen. Met zo'n hoorn. Ach het zal wel gaan, verder is het een relaxt beest. De stampende passerende schepen doen het beest ook al niets. Nou bij mij gaat het zeemansbloed stromen hoor. De zee blijft altijd trekken he. Maar eerst ga ik Rotterdam verder verkennen. Benieuwd of ik Sophie nog tegen ga komen.
Genoeg daarover, het is de hoogste tijd voor avontuur. Ik struin langs kades van lange slierten van haventerreinen. Dan vind ik een aangespoeld surfboard. Er mankeert helemaal niets aan. Ik besluit dat dit een mooi vervoermiddel is om de haven te verkennen. Voorzichtig ga ik er op staan. Het board drijft uitstekend, nu nog varen.
Dan bedenk ik me de woorden van Abdullah, "Alles wat je ooit nodig hebt komt uit het karafje om je nek". Ik sleep het board de kant op en houd het karafje ondersteboven. Het vliegende tapijt komt eruit gezeild, in de vorm van de onderkant van het board. Ik draai het board om en leg het tapijt erop. Als een magneet kleeft het tapijt aan het surfboard. Nogmaals te water. Ik ga weer met mijn zeemansbenen op het surfboard staan en weg ben ik. Met een lekker gangetje vaar ik
richting de bewoonde wereld. Wat een enorme haven is dit toch. En straks met die tweede Maasvlakte wordt het nog groter. Op de meeste schepen die ik passeer hebben ze me niet eens in de gaten. Of ze willen me niet zien. Een surfende hond, dat kan natuurlijk niet. De Filipino's reageren wel enthousiast. "Hello doggie!", klinkt het dan. En ze zwaaien of hun leven er van af hangt. Als dank geef ik een paar flinke 'blaffen'. Dan zie ik in de verte de Calandbrug opdoemen. Heb ik toch een verkeerde afslag genomen. Want dat loopt na die brug dood. Dan maar even aan wal uitpuffen en daarna aan de andere kant van de wal
het water weer in. Achter dat werkeiland van Heerema dan maar de kant op. Er zitten wat mensen aan de kant in het zonnetje. Ze zijn met een camper.Verder is hier weinig te beleven. Of er moet een flink schip langskomen. Altijd een mooi gezicht. Hier komen vaak van die enorme autoschepen voorbij. Zo knap hoe ze die brug kunnen passeren. Dan is er echt weinig vrije ruimte over. Maar er wordt in de haven dan ook weinig aan het toeval overgelaten. Er staan aan beide zijden van die brug enorme hoge muren om de wind te breken. Want wind vangt zo'n schip wel. De slepers lijken wel notedopjes. Maar sterk zijn ze wel, anders kun je zo'n gevaarte niet slepen. Ik loop maar eens naar de overkant van deze landtong. Daar zie ik een plek waar ik makkelijk het ruime sop kan kiezen. Ik ga terug om het surfboard te halen. Ik til het op met mijn bek. het lijkt alsof het niets weegt. Dat zal wel met het tapijt te maken hebben. Handig toch, zo'n Abdullah. Ik surf weer vrolijk richting Rotterdam. Aan deze kant is het een stuk drukker.
Wat een schouwspel is dat hier. Ik ga ook hier eerst maar weer eens even aan de wal. Ik heb de tijd tenslotte aan mezelf. Verhip, hier lopen ook al van die Schotse Hooglanders. Als ik me gedeisd houd en ze verder negeer is er niets aan de hand. Wat een harige beesten joh. Ik ben wel blij met mijn gladde vachtje als ik daar naar kijk. Volgens mij stikken ze van de jeuk. Lijkt me niet leuk. Kijk 'm eens krabben met zijn hoorn. En dan kun je niet overal bijkomen. Met zo'n hoorn. Ach het zal wel gaan, verder is het een relaxt beest. De stampende passerende schepen doen het beest ook al niets. Nou bij mij gaat het zeemansbloed stromen hoor. De zee blijft altijd trekken he. Maar eerst ga ik Rotterdam verder verkennen. Benieuwd of ik Sophie nog tegen ga komen.
No comments:
Post a Comment